RTG w diagnostyce stomatologicznej

RTGBadania RTG to szereg procedur diagnostycznych, które pozwalają na dobór najoptymalniejszej i najskuteczniejszej terapii dla danego pacjenta. Wciąż jednak wielu z nich ma obawy przed tym, czy wykorzystanie RTG jest bezpieczne dla zdrowia i rzeczywiście niezbędne w procesie diagnostycznym.

Podstawą działania badania jest bowiem promieniowanie, które w niekontrolowanych warunkach może mieć negatywny wpływ dla naszego zdrowia. Dlaczego badania RTG są niezbędne w diagnostyce stomatologicznej?

RTG w stomatologii – wskazania

Badania wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie mogą obejmować od jednego do maksymalnie czterech zębów. Do najważniejszych wskazań związanych z badaniami tego typu zaliczane są:

  • planowanie i przebieg leczenia kanałowego,
  • diagnostyka stanów zapalnych,
  • planowanie ekstrakcji zęba,
  • diagnostyka i leczenie zmian próchnicowych,
  • oceny wypełnień,
  • planowanie leczenia protetycznego, ortodontycznego i implantologicznego.

Rodzaje badań RTG w stomatologii

RTG zęba to badanie bezbolesne i szybkie. Aby uchronić organizm przed niepotrzebną ekspozycją na promieniowanie rentgenowskie, pacjent zakłada specjalny fartuch ochronny. Badanie najczęściej wykonuje się na siedząco lub na stojąco, a klisza, która wykonuje zdjęcie, znajduje się w jamie ustnej pacjenta. Procedury nie przeprowadza się u kobiet w ciąży, a szczególną ostrożność należy zachować wykonując je u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.

Zdjęcia RTG w stomatologii dzielą się na wewnątrzustne i zewnątrzustne. W pierwszym przypadku wyróżnia się zdjęcia przylegające, które obejmują niewielką przestrzeń około trzech zębów. Umożliwiają one zobrazowanie danego zęba, korzeni, guzów czy torbieli oraz uwidocznienie zębów nadliczbowych. Zdjęcie zgryzowe natomiast umieszcza się w płaszczyźnie zgryzowej zębów. RTG tego rodzaju pozwala na zobrazowanie powierzchni zgryzowej oraz umożliwia stwierdzenie wad zgryzu. Badania zewnątrzustne obejmiją wykonywanie zdjęć wewnątrz kości, które służą ocenie uszkodzeń w obrębie twarzoczaski w wyniku zmian chorobowych lub urazów.